Principe

Dat iets een principe heet,
wil nog niet zeggen dat het automatisch goed is.

Marilyn French

Benelux record simultaan borstvoeding

We hebben het gehaald: met 172 moeders en bijna evenveel kinderen werd gedurende 1 minuut tegelijkertijd borstvoeding gegeven. Een nieuw Benelux record dat het oude (Nederlandse) record met maar liefst 100 vrouwen verbeterde. Wat voor mijn vrouw al 15 maanden als natuurlijk, gezond, praktisch en prettig wordt ervaren, is blijkbaar een utopie voor 1 op 3 vrouwen in België. Jammer, want borstvoeding heeft bijna alleen maar voordelen.

De enige nadelen die ik kan bedenken zijn van psychologische en fysische aard, en worden vaak door de buitenwereld uitgelokt (intolerantie tegenover borstvoeding in het openbaar, gebrek aan begrip van werkgevers, agressieve campagnes door melkpoederproducenten…). Het bizarre is dat iets wat zo natuurlijk is, door sommigen als “propaganda” van “borstvoedingsayatollah’s” genoemd wordt. Dit is toch de omgekeerde wereld? Wij zijn nu eenmaal ‘zoogdieren’, en zoogdieren… zogen.

Gedag

Onlangs hoorde ik dat Poolse werknemers, die tijdelijk in ons land werkzaam zijn, het vooral opvallend vinden dat men elkaar hier vaak gedag zegt zonder dat men elkaar kent. Interessant hoe een buitenlander iets ervaart waar je zelf eigenlijk niet zo bij stil staat. Vanmiddag liepen wij in het bos en ging de Poolse constatering weer door mijn gedachten. Het was niet rustig in het bos, maar ook niet extreem druk. Wij hadden een mooie route uitgekozen van zo’n kilometer of zes.Onze weg ging door het bos en langs wat weilanden. Hier en daar een paard geknuffeld en genoten van een groene specht die voor ons uitvloog. Werkelijk iedere keer wanneer we iemand tegen kwamen werd er vriendelijk gegroet. Afhankelijk van wie er oogcontact maakte werd er hoe dan ook een vriendelijk “Goedemiddag” of “Hallo” geproduceerd. En eigenlijk is dit gedrag in de natuur, buiten, ver van alle drukte in de stad, niet meer dan normaal. We kennen het ook uit kleine dorpen en gemeenschappen waar ons vooral ons kent. Niets opmerkelijks dus. Ware het niet dat de Poolse werknemers niet echt doelden op een wandeling in de natuur, maar gewoon de mensen in de straat of op hun werkvloer. Vreemd, want dat herken ik dus niet. In de stad is men doorgaans nogal stug en weinig bespraakt naar eenieder en gedag zeggen doet men sowieso niet. Misschien heeft dit te maken met de drukte van de stad en de hoeveelheid mensen die je tegen het lijf loopt. Je zou immers de hele dag mensen moeten groeten als je bijvoorbeeld op zaterdagmiddag door de Kalverstraat in Amsterdam strompelt.

En toch klopt dat ook niet helemaal. Als er weinig mensen lopen wordt er ook niets gezegd. Enige uitzondering is wanneer het donker is en de nacht invalt. Dan, tijdens het uitlaten van de hond of een toevallige ontmoeting, wordt er even geknikt, een vriendelijk praatje gemaakt of gewoon gedag gezegd. Ik denk dat het te maken heeft met een onbekende plek of een onzekere situatie. Een situatie waar gevaar zou kunnen dreigen. Als men zich daarin bevindt geeft het een gevoel van veiligheid om contact te maken. Zo van ‘ik ben ok, jij bent ok’. Aftasten of de ander geen kwaad in de zin heeft. Een soort dierlijk gedrag om eventuele spanning te neutraliseren
Misschien is dat wel wat de Polen opvalt; De Nederlander wil graag zeker weten dat de Pool ‘ok’ is en zegt hem daarom gedag.

Goede Vrijdag 2010

In de vroege ochtenduurtjes zoek ik via Google naar iets en kom zo een filmpje op YouTube tegen dat ik daar niet verwachtte.
Ik ben nog niet zo thuis in de YouTube wereld en verbaas me over wat je daar allemaal kunt zien. Fragmenten uit opera’s die tientallen jaren geleden opgenomen zijn, dansen zo maar voor mijn ogen het scherm af.

De filmpjes zijn pas in het afgelopen half jaar geplaatst. Degene die ze daar ten toon stelde moet een liefhebber zijn. Want ze hebben allemaal één ding gemeen, ook al zijn de muziekdelen zeer uiteenlopend. Diverse aria’s uit Carmen van Bizet, een Amerikaanse liederenrecital, opgenomen in Carnegie Hall, hoogtepunten uit La Traviata van Verdi, de onnoemelijk zware Don Carlo van dezelfde Verdi. Een lichtvoetige Offenbach en de altijd lieflijke La Bohème van Puccini.
Dan zitten er nog opnamen bij van een oratorium van Händel, beelden van een moderne, Amerikaanse opera en nog wat klassiekers.
Heerlijke minutenlange filmpjes om bij weg te dromen. Voor de liefhebber. Want dat ene ding wat al deze YouTube feestjes aan elkaar plakt is een Amerikaanse zanger die in de jaren 80 en 90 een veelgevraagde lyrische tenor was. Zowel in de operahuizen van Amsterdam, Londen en Parijs, als in Sydney, Melbourne en New York. Het voelt als een onverwacht cadeautje. Met een simpele muisklik kan ik zomaar een stem beluisteren waarvan ik niet wist dat ik die nog eens zou horen. Kan ik zomaar kijken naar uitvoeringen van aria’s die lang geleden gezongen zijn. Genieten van duetten met sopranen die inmiddels tot de klassieke verbeeldingen horen.

Goede Vrijdag 1987.
Het water klotst tegen de boeg van het grote zeilschip. Er staat een straffe wind. Een dikke trui was om mijn schouders gelegd, maar dat is niet warm genoeg.
Ik heb hem over mijn eigen trui aangetrokken.
Het gezelschap om me heen is divers. Een grote, blonde vrouw, Duitse van origine, met een stem als een klok en een lach als een draaiorgel. Haar grijze ogen zijn het meest opvallend in haar grove gezicht.
Twee jonge giechelende, Amerikaanse vrouwen die als zussen bij elkaar horen, maar collega’s zijn. De een is de diva, de ander verzorgt alles wat met de diva te maken heeft.
Dan een elegante, oudere, zeer Britse man met glinsterende ogen en een atletische bouw. Hij straalt iets adellijks uit maar dat vergeet je onmiddellijk als hij de meest cynische grappen aan het vertellen is met zijn prachtige stem.
En een jonge man. Donkerharig, rijzig, aantrekkelijk. Aanhankelijk. Aandoenlijk. Tot slot een van mijn collega’s, die deze trip heeft georganiseerd.
De schipper geeft eerst uitleg en naderhand bevelen. Zeilen worden gehesen, de wind wakkert aan en pas tegen elf uur in de ochtend is het tijd om met een kruidenbitter de kelen te smeren. Het zijn kostbare kelen die gesmeerd moeten worden. Want het illustere gezelschap bestaat uit operazangers, solisten die hier samen hun vrije dag op het IJsselmeer doorbrengen.
Het schip doorklieft de zilverwitte schuimkoppen. Koud water spat op onze gezichten als we op het dek naar een paar meezwevende meeuwen kijken.
De wind gaat door allebei de truien heen. Het dek is glad. Grijs, zilver, blauw om ons heen. Het zou een decor kunnen zijn van de opera waar de elegante oudere zanger talloze malen in excelleerde. De kleur van de ogen van de grote, blonde sopraan.
Een paar armen om me heen verwarmt me meer dan de beide truien. De jonge zanger zingt zacht in mijn oor, Puccini’s aria over koude handen.
Een zeiltrip om niet meer te vergeten. Vreemden zijn vrienden voor een dag. Een Goede Vrijdag.
Wandelend door Hoorn, hand in hand met een tenor die jaren later op YouTube te zien zal zijn. Een broodje delend met een zangeres, die uiteindelijk neer zal strijken op een ranch in Florida om daar de kost te verdienen met workshops, nadat haar stem niet meer gesmeerd kan worden. Lachend om de spitsvondige humor van de Engelse tenor met zijn sprankelende blik.
Verwaaide zielsherinneringen van een willekeurige zeiltrip op een Goede Vrijdag.

Goede Vrijdag 2010.
Tot mijn schrik lees ik dat de Britse zanger drie weken geleden plotseling overleden is. Die indrukwekkende man is er niet meer. Niet meer zijn krullachende mond om prachtige aria’s.
Ik krijg het koud van dit bericht en er zijn geen truien genoeg om dat te verhelpen.
De twee vrouwen zijn van het toneel verdwenen. Het is me niet duidelijk geworden wat zij in hun leven na de opera zijn gaan doen.
De grote, blonde zangeres leeft zoals gezegd in Florida. Ze zingt niet meer.
Haar ogen zullen misschien nog kleuren als het grijze IJsselmeer, maar dat zal het enige aanknopingspunt met die dag zijn.
En de tenor met zijn armen om me heen, met zijn lyrische Puccini-stem, is een grijzende man geworden die een klein, luxe hotel runt in Santa Fe in New Mexico. Hij schijnt nog af en toe master classes te geven aan diverse conservatoria. En hij trakteert zijn gasten soms op een aria. Misschien wel over koude handen.