The Cure – Disintegration

Volgens de cartoonfiguurtjes van South Park is “Disintegration” het beste album ooit. Volgens heel wat depressieve kinderen uit de eighties is dit het enige album ooit. Hier staan een paar uitstekende songs op (“Fascination Street”, “Love Song,” het fantastische “Lullaby” en “Pictures of You”. Alles op de plaat past bij elkaar en de knappe hoes komt echt tot z’n recht op vinyl. Om het met Robert Smith zijn eigen woorden te zeggen : “it’s so wonderfully wonderfully pretty”

Dag 2011.

En daar is hij weer, de jaarlijkse terugblik. Nu al voor de vijfde maal. Iets later dan ik wilde, maar ja, ook vandaag werd mijn etmaal door de honden gedirigeerd en was er een dierenartsbezoek met spoed noodzakelijk. Wat me de nodige hoofdbrekens, tranen, euro’s en angst kostte en derhalve ten koste ging van een column op zijn tijd. Maar dan nu toch die terugblik. War was 2011 nou werkelijk? We hoopten dat het ons meer voorspoed zou brengen dan 2010. In zekere zin deed het dat wel, maar ook dit jaar is struikelend en hikkend op de valreep doorleefd, op economisch gebied. We moeten nog steeds worstelend boven zien te blijven en gaan de grens over met een pijnlijke beurs.

Verkoudheid … of iets anders?

Een tijdje geleden had ik hier een artikel geschreven onder de noemen “de vierkantswortel van ziek” waarin ik het had over de aanslepende ziektes en verkoudheden bij ons in de familie. En steeds vaker hoor je verhalen over schijnbaar “onschuldige” kwaaltjes die na onderzoek erge gezondheidsproblemen blijken te verstoppen.
De Vlaamse Apothekers hebben daarom een initiatief op poten gezet waarmee ze ons willen waarschuwen over de gevaarlijke gevolgen van een “eenvoudige” verkoudheid.

Worstel je met een ernstige verkoudheid die maar niet over gaat of voel je je echt slap? Dan is een bezoek aan de dokter aan te raden.
Huisartsen van wacht vind je op http://www.mediwacht.be. Wie de volgende vuistregels in acht neemt, zoekt op tijd hulp voor een juiste diagnose:

• Bij hoge of aanhoudende koorts
• Bij oorpijn
• Wanneer de hoest na één week niet mindert of zelfs toeneemt
• Als het hoesten gepaard gaat met kortademigheid en piepen of pijn in de borst
• Bloederige fluimen zijn altijd een alarmteken, zeker bij rokers
• Als de apotheker je aanraadt een arts te bezoeken.
• De volgende personen moeten bijzonder achtzaam zijn en wachten best niet te lang met een doktersbezoek: mensen met een chronische ziekte (zoals diabetes of hartproblemen), ouderen
(65+), kleine kinderen.

Verbinding met Kerst

Tijdens de kerstdagen en ook met oudjaar wil men zich graag verbinden. Verbinden met het gezin, familie, vrienden, collega's en misschien zelfs met de buren. We zoeken elkaar op, gaan samen eten en drinken. We vormen 'wij' en vinden daarin erkenning, warmte, geborgenheid en vertrouwen. We kunnen ons identificeren met deze verbonden groepen waar we deel van uitmaken. Zo geldt dit ook op grotere schaal zoals de verbondenheid bij een voetbalvereniging. Ja, dat is misschien nog wel het beste voorbeeld van hoe deze verbondenheid zich op schaal kan aanpassen.

Je bent bijvoorbeeld een groot aanhanger van Feyenoord en tijdens de wedstrijd vormen jullie samen 'wij' tegen 'zij' de tegenstanders, maar als het Nederlands elftal speelt vorm je ineens samen met jouw voormalige tegenstanders 'wij' tegen de nieuwe vijand: de opponent van het Nederlands elftal. En zo breidt dat zich uit: Europeanen tegenover Amerikanen de westerse beschaving tegenover de rest, christenen tegenover islamieten (of vul iedere andere religie maar in). In die verbonden groepen proberen we zo goed mogelijk voor elkaar te zorgen en elkaar te helpen. Dit om de groep zo sterk en hecht mogelijk te houden. Wat ik echter met de kerstdagen zo opmerkelijk vind is dat dit het feest van barmhartigheid en saamhorigheid zou moeten zijn, maar dat die saamhorigheid zich maar beperkt tot de naaste kring. We eten en drinken en geven elkaar cadeaus. Er wordt gevreten en gezopen en er is overvloed aan alles. Er is een 'wij' van mensen die alles al hebben. Terwijl er een grote groep 'zij' is die niets heeft en iedere dag weer blij is niet van de honger te hoeven sterven. Wanneer zien we de wereld als 'wij' en nemen we onze verantwoordelijkheid? Wanneer vinden we dat iedere wereldburger tenminste recht heeft op voedsel en een dak boven zijn hoofd en zorgen we daar ook voor? Net zoals we dat vinden in onze straat, onze wijk, onze stad, ons land en onze Europese gemeenschap. Waarom houdt het daar op? Wij die overvloed hebben zouden ons meer verantwoordelijk moeten voelen voor de andere leden van de 'wij' groep genaamd: Aarde.

Ik maak me geen illusies en verwacht geen verandering. Ja, misschien als Andre Kuipers en zijn collega's een andere planeet ontdekken waar geleefd wordt. Waar een 'wij' groep bestaat die wij dan als 'zij' gaan beschouwen. Misschien worden wij dan één als aarde, maar het zou toch beschamend zijn als we daar op moeten wachten….

 

Natuurlijke Feestdagen

Ik kan niet anders: dit wordt een hondse column. “Go with the flow” is het letterlijke thema van deze week. Waarin ik vooral geleerd heb dat je theoretisch een heleboel weet maar dat De Natuur haar eigen plan trekt. En daardoor zat ik vanmorgen naast een wildvreemde man in de auto die ik, na een aantal zeer intensieve uren, een stevige afscheidsomhelzing heb gegeven. Hij werd mij welwillend uitgeleend door zijn vrouw die eigenlijk een vriendin op afstand is geworden. Snappen de lezertjes het nog? Ikzelf nauwelijks!

Les één: Ga nooit van de door jou aangetekende cycluskalender van je teef uit. Jij weet dat ze loops moet worden halverwege de maand januari, zij wordt loops als haar twee zussen loops zijn. De natuur heeft in een roedel bepaald dat alle teven tegelijkertijd hun periode beleven. Dat houdt in dat de dekking, door ons mensen bepaald, dus ruim zes weken eerder zal plaatsvinden.

Les twee: Ga nooit van de door jou aangetekende cycluskalender van je teef uit. Jij weet dat ze op dag negen van haar loopsheid een licht stijgend vruchtbaarheidshormoon aanmaakt, zij doet het anders dan jouw boekje. Heb jij wat lacherig uitgerekend dat er wel eens tijdens de Kerstdagen een dekking zal moeten plaatsvinden, de natuur heeft bedacht dat je met de Kerst thuis bent omdat ze veel eerder vruchtbaar blijkt te zijn.

Les drie: Ga nooit van de door jou uitgerekende vruchtbaarheidsdatum van je teef uit. Ze was volgens een sluitende laboratoriumtest al op dag negen vruchtbaar, onverwacht snel waardoor je acuut je echtgenoot uit zijn kerstborrel moet laten halen om vervolgens enkele uren later in het donker en de regen je teef te laten dekken.

Les vier: Ga nooit van de door jou uitgerekende vruchtbaarheidsdatum van je teef uit, als je reuen in huis hebt. Die gaan namelijk jammeren en piepen achter de deuren, verliezen hun eetlust en zijn zenuwachtig. Jij vind misschien dat ze zich aanstellen en niet weten wat ze doen, maar je kunt De Natuur niet ontwijken. Want dan komen we automatisch bij les vijf:

De Reu Heeft Altijd Gelijk. En dat zie je met eigen ogen aan de teef, die uiteindelijk toch later dan de laboratoriumuitslag bedacht had, zich ineens uitdagend, wulps en beeldig gaat gedragen. Zodat de mannen wild worden, achter die deur. Er moet derhalve een nieuwe dekking plaatsvinden. In ons geval eentje, waarbij Bert door werkzaamheden buitens huis niet aanwezig kon zijn.

En daar was de vriendin in nood die haar echtgenoot aan me uitleende, zodat de teef naar haar dierbare gereden kon worden. De vriendin die ik nooit in levende lijve gezien heb, (haar man dus inmiddels vanmorgen wel) maar die ik door haar artikelen te lezen en elkaar telefonisch te spreken, op afstand ben gaan omarmen.
Er zijn deze week nog veel meer lessen te leren geweest: je denkt dat je weet hoe rood bloed is, maar wat die kleur kan betekenen, daar kom je pas achter als je De Natuur begrijpt. Je denkt dat jij een agenda beheert, met een roedel honden kun je de afspraken maar beter met potlood noteren want er moet veel gegumd worden. Je denkt dat dingen ingewikkeld zijn maar als je mee gaat met de stroming, gaat het gemakkelijk. Je denkt dat dingen soepel gaan maar dan mis je een afslag en dan draai je in een kringetje rond.
Kortom; onze afgelopen week is gedirigeerd door De Natuur. Tijdens onze Kerst wordt niet gedekt, we hopen op een mooi nestje puppy’s in het vroege voorjaar en ik wens iedereen fijne feestdagen toe!

De kleine lettertjes

Weet je waar ik me zo druk om maak? Dat de kleine lettertjes op een contract daar enkel zijn om de consument te bedriegen. Ik heb op twee dagen tijd twee keer een aanbod gekregen dat heel aantrekkelijk leek, en door de kleine lettertjes volledig op zijn kop werd gezet.

Neem nu het eerste voorbeeld. Een Nederlandse speelgoedzaak (we zullen ze Smart Bits noemen) had een aanbieding waarbij je op het internet speelgoed kon kopen aan voordelige prijzen. En in heel grote letters stond er “geen verzendingskosten” als je het speelgoed liet bezorgen bij een Smart Bits winkel. Dat leek me logisch, want als ik de goederen zelf moet ophalen, kunnen ze toch geen verzendingskosten aanrekenen. Nergens stond er trouwens te lezen dat er voorwaarden verbonden waren aan de aanbieding. en toen ik de bestelling wilde plaatsen via de online shop, viel me op dat er 8 € kosten werden aangerekend. “Bezorgingskosten”. Kan je dat geloven? In metershoge letters staat er “geen verzendingskosten”…maar als je bestelt krijg je wel “bezorgingskosten aangesmeerd. Hoe oneerlijk is dat?

Het tweede voorbeeld was bij een winkelketen die ik veiligheidshalve Gratis Platen Winkel zal noemen. Daar werd reclame gemaakt dat je je aankoopbedrag terugbetaald zou krijgen in waardebons van 10€. Klonk wel interessant, je koopt bijvoorbeeld een Playstation voor 249€ en dan krijg je 25 waardebonnen van 10€. Verder stond er niets bij de kleine lettertjes (behalve “voor meer info wendt u tot de winkel”). En wat blijkt nu? Dat je slechts 1 waardebon per schijf van 49,99 € mag gebruiken. Dit betekent dat je binnen de periode van 1 maand op z’n minst 50 x 25 € moet uitgeven om je bonnen te kunnen gebruiken.

Het is dan ook duidelijk dat de gebrekkige communicatie uitsluitend als doel heeft om consumenten te bedriegen.

Slaap of geen Slaap

Iedereen heeft het nodig en als het goed is doet iedereen het ook iedere dag. Althans, in ieder geval een poging daartoe; Slapen. Het is iets wat we nodig hebben om de volgende dag en de rest van ons leven voort te kunnen. Niet alleen omdat ons lichaam moet rusten, maar misschien nog wel meer vanwege de heilzame werking voor de geest. Mensen die weinig slapen lijken soms daadwerkelijk de weg kwijt te raken. Niet iedereen heeft het geluk goed te kunnen slapen en heeft daar dan onherroepelijk last van. Soms zo erg dat de nodige pillen niet meer helpen en men nachtenlang wakker is en staart naar het plafond of muren.

Ernstig, want je weerstand wordt minder en je gedachten troebel. Ziektes liggen op de loer en een negatieve spiraal is zo ingezet; Niet meer kunnen functioneren op het werk. Daar problemen van ondervinden. Vanwege die problemen stress opbouwen en nog meer piekeren. Slapeloosheid is iets waar ik hopelijk nooit last van krijg.
De afgelopen week heb ik veel optredens gehad. Dat betekent vaak laat thuis. En aangezien uitslapen niet echt meer lukt, slaap ik in zo'n week dan steevast te weinig. Soms maar vijf of zes uur per nacht. Er zijn mensen die daarmee prima kunnen leven, maar ik dus niet. Ik heb tussen de zeven en acht uur slaap wel nodig. En als er dan soms één nachtje tussen zit waar het wat minder is, maakt dat ook niet zoveel uit. Maar zijn het er vier of vijf zoals afgelopen week moet ik echt weer even bijtanken. Dan denk ik altijd dat één goede nachtrust voldoende is en ik de volgende dag weer vrolijk fluitend door het leven ga, maar dat is niet helemaal zo. Meestal begint mijn dag dan goed, maar komt de spreekwoordelijke man met de hamer in de namiddag of avond vanzelf weer voorbij. Moeheid slaat toe en de terugslag is een feit.

Zo ook vandaag. Ik begon voortvarend. Werken, thuis weliswaar, maar toch werken. Dingen doen. Boodschappen, koken. Totdat ik na het eten op de bank wegzakte. Binnen de kortste keren was ik in dromenland. Wel fijn op zich. Ik was binnen, het was lekker warm en droog. En de nieuwe bank ligt nou eenmaal uitermate comfortabel. Ik ben misschien een uurtje weg geweest totdat mijn gezinsleden mij attendeerden op mijn slaapgedrag en of ik niet beter weer wakker kon worden. Ik zou dan 's nachts waarschijnlijk niet meer kunnen slapen, was hun argument. Dat heb ik dus maar gedaan. Ik ben wakker geworden, thee gedronken, een beetje Wordfeud gespeeld (ja, nog steeds verslaafd) , de hond uitgelaten en zit hier nu. Klaar wakker. Een stukje te typen over slaap en slapeloosheid. Ik ga het zo wel proberen, want zo laat is het ook nog niet, maar toch. De powernap van na het eten was misschien niet goed getimed. Die had ik wellicht beter vanmiddag kunnen doen. Gelukkig is het voor mij maar een futiliteit en in wezen in het geheel geen stukje waard. Daarom gaan mijn gedachten voornamelijk uit naar al die mensen die aan structurele slapeloosheid lijden. Voor diegene die hulp zoekt komt deze website misschien van pas. Vanaf hier: Heel veel sterkte en slaap toegewenst!

Love Actually

Een van de fijnste films die ik ooit heb gezien is Love Actually. Voor de mensen die hem (nog!) niet hebben gezien; Love Actually gaat over heel veel verschillende mensen, verschillende liefdes en relaties, die op een bepaalde manier allemaal met elkaar te maken hebben. 

Ik zag hem voor het eerst in de bioscoop met mijn vriendinnen toen we 13 waren. Elk jaar in december wordt hij weer aangezet, en meestal tussendoor nog een keer gekeken.
Ook tijdens kerstdiner-voorbereidingen stond Love Actually op de achtergrond bij het aardappels en appels schillen. Het is een film die me blij kan maken wat er zich ook in mijn leven afspeelt op dat moment.
Wat me precies zo raakt aan deze film is moeilijk uit te leggen. De karakters zijn levensecht, bijna voelbaar. Ik ken deze mensen. De dialogen zijn grappig, lief, verdrietig en mooi. De momenten en spanningen zijn subtiel en goed getimed.De muziek valt precies op de juiste plek. Alles is goed aan de film. Ik kreeg zoveel affectie en herinneren aan de film en het kijken ernaar, dat ik me niet kon voorstellen dat hij me nog zou verrassen of dat er iemand was die er zo intens van kon genieten als ik.

Twee jaar geleden keek ik Love Actually voor het eerst met mijn zusje Sarnia, toen 11. Ze was er meteen net zo door geraakt als ik, ookal begreep ze toen misschien nog niet alles.
Elk jaar in de decembermaand wordt hij minstens twee keer opgezet. Zoals gisteren.
Ik dacht dat ik de film nu toch wel uit mijn hoofd kende, maar ik had hem kennelijk niet recent met Sarnia gezien. Elke zin wist ze uit haar hoofd, en op alles wist ze de vervolgzin. Elk liedje kon ze mee zingen en ze kreeg telkens 5 minuten voor een scene al voorpret. We hebben het laatste half uur meer naar Sarnia gekeken die zo dubbel lag om de grappen die ze al lang kende dan naar de film. Ze genoot er zo zichtbaar van dat wij er warm van werden. En met zijn 4en ook in de slappe lach raakte.

Wat fijn dat een film, zelf een die je al zo goed kent, toch elke keer weer een extra dimensie van warmte en goede gevoelens met zich mee kan brengen!

Het weekje wel

Weer eens een week waarin we van het ene uiterste naar het andere werden geslingerd. “Tell God your plans, and he will laugh at you..” houdt mijn buurvrouw me regelmatig voor. Meestal lach ik dan om haar, maar de afgelopen dagen hoorde ik haar stem met een regelmaat in de achterkant van mijn hoofd en begreep ik die uitdrukking meer en meer.
Vrij onverwacht hoorde Bert eind vorige week van zijn werkgever dat er maandag een algemene personeelsvergadering was uitgeroepen, op zijn vrije dag nota bene, waarin bekend werd gemaakt dat er drastische bezuinigingen op de rol stonden en dat iedereen na de vergadering een persoonlijk gesprek had waarin hem werd verteld of hij ontslagen zou worden of zou mogen blijven.

Het hele weekend voorafgaande aan die maandag ben je daarmee bezig, houdt het je in de greep, zoek je naar mogelijke oplossingen voor als de ellende zich aandoet en kun je het idee van een zo veranderde situatie eigenlijk niet bevatten.
Toen Bert op zondag naar zijn werk ging zei hij: “misschien wel voor de laatste keer” vanuit een bittere angst. Terwijl hij tegelijkertijd met een zekere “laisser faire” instelling rustig en koel afwachtend leek.
Ik was wat minder rustig onder de omstandigheden want ik zag ons al het hele bestaan moeten veranderen. Terwijl we nog niet eens alles tot bloei opgebouwd hebben. Met een zwaar hart liet ik me dan ook door een bezoekje van een paar vriendinnen afleiden. Ik bakte een taart, dweilde de natte hondenpotenvloer en was verrast dat ze maar één hond bij zich hadden, terwijl ze met zijn drieën goed zijn voor minstens vijf Golden retrievers. Ik was nog meer verrast, toen ze me een cadeautje gaven wat niet zomaar een cadeautje bleek te zijn maar een zeer ruim bemeten waardecheque als donatie voor onze op te richten Stichting voor opvang en verzorging van oude Golden retrievers. Het was een actie waaraan heel veel hondenliefhebbers hadden meegedaan en het veroorzaakte de eerste emotionele huilbui van deze week. Ik was diep geroerd en ben dat nog.
De maandag kwam. Ook ik had van mijn werk een personeelsvergadering en daarin werd de teruggang van de zorg in onze gemeente aangekondigd. Vooral gaat er gesneden worden in de zorg die ik samen met een aantal collega’s nu nog kan bieden. Onze betrekkingen zullen halverwege 2012 niet meer bestaan.
En dat had ik absoluut niet verwacht: werkeloos op mijn vijftigste, terwijl ik meende één en ander nu eindelijk om te mogen gaan zetten in een langduriger arbeidscontract. Een uur later belde Bert me. Huilend. Ik had inmiddels begrepen dat er van de vijfenveertig medewerkers maar liefst dertien ontslag aangezegd zouden krijgen. Mijn hart stopte enkele tellen. “Ik mag blijven. ” stotterde mijn huilende echtgenoot. Zijn verdriet om de collega’s die minder gelukkig waren hierin, was groter dan zijn opluchting dat het gevaar voor hem voorlopig geweken leek.
Er viel veel te bespreken, die avond. Hij blijft, ik moet gaan, de Stichting kan met een positief saldo starten, ik ben tussendoor de laatste levensfase van een bijzonder mens van dichtbij aan het beleven en sta er tegelijkertijd ook afschuwelijk ver vanaf. En alsof de achtbaan nog niet genoeg snelheid had, ontdekte ik dat Skye, ons teefje, loops is. Ook dit was nog niet verwacht. We hebben plannen met haar, als de natuur ons gunstig gezind is, hopen we in het voorjaar van 2012 een nestje van haar te kunnen verwelkomen. Maar Skye heeft anders bepaald. De volgende dag heb ik de dekreu eigenaar moeten bellen om te vragen wat zij met de Kerstdagen doen… Skye is loops en zal voor het einde van dit jaar een encounter met haar knappe reu gaan hebben.
De Stichting is bij de notaris opgericht (wat opnieuw de zoveelste emotionele huilbui opwekte) we hebben hoop gekregen voor de toekomst, we gaan een stuk zekerheid verliezen, maar niet alles en zo struikelen we door de laatste maand van het jaar. Met veel regen op het erf, afgestormde takken en een zorgwekkend zieke ezel. “Tell God your plans..”

Mag het een paar dagen meer zijn?

Ik voelde me zondag rotslecht. Moeilijkheden om te ademen, zware hoestaanvallen, lichte koorts en zware migraine. Omdat ik de afgelopen 11 jaar nooit wegens ziekte thuis was gebleven, belde ik even naar een verantwoordelijke van de HR dienst met de vraag vanaf hoeveel dagen ik eigenlijk een ziektebriefje moest binnenbrengen. Groot was mijn verbazing toen ze me aan de telefoon vertelde dat ik vanaf de eerste dag ziekte een doktersattest nodig had. Dat betekende dus dat ik de volgende dag (maandag) niet gewoon kon “uitzieken” maar dat ik ’s ochtends eerst buiten moest om naar de dokter te gaan.

Gevolg: in plaats van 1 dag afwezig te zijn (de maandag die ik in bed wenste door te brengen) schreef de dokter mij een ziektebriefje voor 5 dagen. Dat zal mijn firma en de ziekteverzekering dus heel wat meer kosten dan die ene dag die ik eigenlijk wenste. Ik vraag me trouwens af of dat in elk bedrijf zo is. De enige verklaring die ik kan bedenken, is dat mijn firma bang is dat iedereen bij het minste kwaaltje thuis gaat blijven. Maar is het dan beter om als een zieke hond naar het werk te komen?